Hayırlı olur mu?

 

Çiçek Ahmet’te otururken Recep Tayyip Erdoğan için ‘büyük fedakârlık yaptı be abi’ dedi bir arkadaşım.

Ben öyle düşünmüyorum.

Her ne kadar karizma bir ismi olsada Cumhurbaşkanlığı’nın, her ne kadar köşkte yaşasada Reis-i Cumhur, işte sadece o kadar kalır. Aksiyon adamı değildir yani Cumhurbaşkanı. Önüne bir kâğıt gelir, ya imzalar, ya imzalamaz. Bu böyledir. Bir de bazı memurluklara adam atar.

Ama çalışmak, hizmet etmek, göz önünde daha çok bulunumak isteyen Cumhurbaşkanı yerine Başbakanlığı seçer. En azından ben olsam onu seçerdim. Tabii Çankaya’da, AKP’den birinin bulunması, sözkonusu partinin ve o iktidarın politikasını çok büyük ölçüde destekleyecek.

Aman Allah’ın. Sen aklımı muhafaza et. Sanki biraz Deniz Baykal’a benzedim. Hani burada Cumhura başkan değil bir aileye kapıkulu seçilecektir demişti ya. Ayy düşünmesi bile kötü ya!

Neyse asıl mevzuua dönelim.

Yıllar öncesini hatırlayalım. Kudretli Milli görüş 28 Şubat denen bir badireyi atlatmak üzereydi. Şöyle bir toparlanalım diyordu. En azından taban öyle diyordu. Olağan kongrede Necmettin Erbakan’ın adayı Recai Kutan’ın karşısına, partinin yenilikçi kanadından Abdullah Gül Genel Başkan Adayı olarak çıkmıştı. Hatırlayın. Hani Bülent Arınç ateşli bir konuşma yapmıştı. Hayal meyal hatırlıyorum. “Kimse kongrenin iradesine ipotek koymaya kalmkamsın” felan diyordu. İşte o kongre.

Aslında Abdullah Gül büyük bir cesaret örneği göstererek aday olmuştu kanımca. Yılların Milli Görüş geleneğini hiçe saymıştı.

Recai Kutan az bir farkla seçimi kazandı.

Gerçekte o kadar oy alamazdı ya; Ankara dışından gelen gelenekçi delegelerin bir kısmı soluğu Bolu’da aldı. Et yemeye gittiler. Yenilikçiler tam tekmil katılmıştı ve Recai Kutan’ın ensesine kadar yaklaşmışlardı…

İşte o kongrede Abdullah Gül’de doğal olarak bir konuşma yaptı. Aynen şöyle diyordu;

“İslam medeniyeti, Batı medeniyeti karşısında yenilmiştir!”

Bu söz hafızama kazında. Ve hala o söz kulaklarımda yankılanıyor.

Şimdi Abdullah Gül’e Çankaya yolunda. İnşaallah hayırlı olur!